शिक्षित आणि सुशिक्षित

एक खूप शिकवून जाणारा सामान्याकडून मिळालेला असामान्य अनुभव. सुसंस्कृतपणा सुसंस्कृतपणा म्हणजे तरी आणखी दुसरं काय हो !

आज एका रिक्षावाल्या काकांचा मला खूप भारावून टाकणारा अनुभव आला. पांढरी टोपी, कपाळावर मध्यभागी, कानाच्या पाळ्यांवर आणि गळ्याच्या मध्यभागी अबीर बुक्क्याचा टिळा लावणारे हे ‘माळकरी’ काका. रिक्षाचे रु. अठरा झाले होते. मी त्यांना वीस रुपयांची नोट दिली, त्यांच्याकडे दोन रुपये सुटे नव्हते, ते इथे तिथे शोधीत होते, मी म्हणालो, काका जाऊंद्या हो, राहूंद्या. पण त्यांनी फक्त थांबा असा हात केला, रिक्षातून उतरून बाजूच्या पानवाल्याच्या टपरीवरून दहा रुपयाचे सुट्टे आणले, आणि मला दोन रुपये परत दिले आणि एवढंच म्हणाले, “आतां कसं पद्धतशीर जहालं कीं न्हाई ? येतूं बरं कां, राम राsssम”. रिक्षा सुरू करतांना फक्त गोड हसले आणि निघून गेले, मी त्यांना नमस्कार केला आणि त्या गेलेल्या रिक्षाकडे मिनिटभर नुसता बघतच बसलो.   

मला लगेच माझीही एक खूप जुनी एसटी स्टँडवरचीच एका आजींची शहाण्याला खूप काही शिकवून जाणारी घटना आठवली. या निमित्ताने मी ही पोस्ट मी पुन्हां देत आहे. 

खूप खूप वर्षांपूर्वी मी अशाच एका पावसाळी दिवसांत लोणावळा एसटी स्टँडवर एका खूप गरीब आणि खूप म्हाताऱ्या आजीकडून एक रुपया देऊन बारा आण्याच्या भुईमुगाच्या भाजलेल्या शेंगा घेतल्या आणि एसटीकडे धावलो. माझी जागा खिडकीकडे होती. एसटी सुटायला वेळ होता. मी खिडकीशी जागा पकडली आणि तितक्यांत मी त्या म्हाताऱ्या आजीला निरनिराळ्या एसटी बसेसमध्ये डोकावून लंगडत लंगडत धावत येतांना पाहिलं. आमच्या एसटीत तिला मी दिसतांच तिचे डोळे चमकले आणि ती निर्मळ हसली. तिने हात उंचावून मला तिच्याकडून येणे असलेले चार आणे दिले आणि म्हणाली, “भ्येटला रं तूं, लय शोधला म्या तुला. ह्ये घे तुजं चार आनं. म्या म्हटलं कीं तुज पैसं देण्यासाठी आतां फुडला जल्म घ्यावा लागतोय मला बग!”

एसटी सुटायला वेळ होता, म्हणून मी तिला थांबायला सांगून आणि शेजाऱ्याला ‘येतोय’ अशी खूण करून खाली उतरलो. मी तिला विचारलं ‘काय गं आज्ज्ये, एवढ्यासाठी तुझी पाटी तिथे तशीच सोडून मला शोधत आलीस होय ? त्यावर ती म्हणाली “बाबा, आंदळ्याची गुरं द्येव राखतोय बग, आनी बाजूची म्हतारी हाय कीं लक्ष ठिवायला”. मी विचारलं, आज्ज्ये, राहिले असते चार आणे तुझ्याकडे तर काय झालं असतं गं एवढं ?” त्यावर ती जे उत्तरली, ते मला निरुत्तर करणारं होतं. ती म्हणाली ‘असं बग बाबा, ऱ्हायलं असतं चार आनं माज्याकडं तर आपला दोगांचा पुन्ना जल्म काय चुकत न्हवता बग. माजा तुजं चार आनं देन्यासाटी आन् तुजा चार आनं घेन्यासाटी, आन् त्येला जबाबदार व्हते मी. आन् पुन्ना फुडला जल्म कंचा येतुंय कुणाला ठावं, माणसाचा, प्रान्याचा कीं आणखी कुनाचा, म्हंजी आला कां पुन्ना चार आण्यासाटी पुन्ना पुन्ना जल्माचा फ्येरा ? आणि त्यांत आपण पुण्य करतोय कीं पाप काय म्हाईत, आन् मग ह्ये चक्र बंद व्हनार कदी ?” मी खल्लास !

एसटी सुटायला अजून वेळ आला होता. मी मनांत म्हटलं कीं अजून जरा आजींकडून कांही तरी शिकावं, आणि म्हणून मी तिला विचारलं “आज्ये, माझे चार आणे देऊन टाकायचे कुणाला तरी गरीबाला” त्यावर आजी म्हणाली “आरं, कुनाचं तरी पैसं कुनाला तरी द्यायचा अदिकार मला न्हाय, पैसं तुजं आणि त्यावर मी कशापाई पुण्य कमवूं” ? मी तुला तुजं चार आनं तुला दिलं, आतां मी सुटले बग”. मी निरुत्तर झालो. तितक्यात कंडक्टर आला, त्याने घंटी मारली, मी पटकन् त्या आजीला वाकून नमस्कार करून एसटीत शिरलो तर ती आजी मोठ्या समाधानात पाठमोरी आपल्या पाटीकडे लंगडत लंगडत निघाली होती. माझे डोळे भरून आले होते.

या घटनेतून मी इतकाच बोध घेतला, कीं माझ्याहून ती कितीतरी अधिक सुसंकृत होती आणि म्हणूनच सुखी, समाधानी होती, आणि हे शिक्षण तिला मिळालं असणार तिच्या खेड्यात नित्यनियमाने होणाऱ्या आणि मोठ्या विश्वासाने आणि भक्तिभावाने ऐकल्या जाणाऱ्या भजन, कीर्तन, प्रवचनातून. मी ‘शिक्षित’ असेन पण ती ‘सु-शिक्षित’ होती, सु-संस्कृत होती. 

- सुभाष जोशी, ठाणे.

Making others happy is the real happiness

रेल्वे स्टेशनच्या जवळ सायकल लावण्यासाठी जागा होती. 30 रुपये महिन्याला द्यावे लागायचे.
तिथे सायकलींवर लक्ष ठेवण्यासाठी एक म्हातारी बाई बसलेली असायची. चार बांबू लावून वर कडबा आणि ताडपत्री लावून तयार केलेलं छत होत. त्यातच ती आजी राहायची. अंगावर एकदम जुनी फाटकी साडी...ती पण मळलेली. डोक्यावरचे केसपूर्ण पिकलेले होते. साधारण 70-75 वय असावे. तिथे एक जूनं गोणपाट होतं. त्यावरच बसलेली असायची.
थंडी पासून बचावासाठी एक काळी चादर पण होती. थंडीच्या दिवसात कायम अंगावर घेतलेली ती दिसायची. समोर एक जर्मनचे ताट आणि एक स्टीलची चेपलेली वाटी. एवढंच.
एवढं असूनही चेह-यावर कायम स्मितहास्य असायचं.
एक दिवस संध्याकाळी घरी जाताना मी सायकल काढत होतो तेव्हा तिने मला विचारलं, "बाळ, नाव काय तुझं...?"
मी नाव बोललो
कदाचित त्यांना ऐकू नाही गेलं किंवा नाव समजलं नाही. त्यांनी पुन्हा विचारलं. काय?
मी पुन्हा बोललो
त्या हसत हसत बोलल्या "अच्छा . छान आहे नाव"
त्यांनी मग इतर चौकशी केली. म्हणजे घरी कोण असतं? गाव कोणतं? नंतर सायकलीला अडकवलेल्या माझ्या बॅग कडे पाहून विचारलं, "डब्या मध्ये काही शिल्लक आहे का?" मी क्षणभर गोंधळलो. मग बोललो, "नाही ओ आजी". का कुणास ठाऊक खूप वाईट वाटलं, नाही बोलताना. मग पुन्हा तोच हसरा चेहरा करून बोलल्या, "काही हरकत नाही पण कधी काही शिल्लक राहीलं तर टाकून देण्यापेक्षा आणत जा आणि मला देत जा"
हे सांगताना त्यांचा चेहरा जरी हसरा असला तरी त्यांचे डोळे ओशाळलेले वाटत होते. कदाचित त्यांना लाज वाटत होती असं काही मागण्याची पण मजबूरी होती त्यांची. उपाशी पोट कोणाकडूनही काहीही करवून घेतं. मी हो बोललो आणि निघालो.
घरी आल्यानंतर रात्री आईजवळ बसलो आणि त्या आजी बद्दल सांगितलं. तिला पण खूपवाईट वाटलं. दुस-या दिवशी सकाळी तिने न सांगता डब्यात 2 चपाती जास्त भरल्या आणि बोलली त्या आजीला दे. मला खूप बरं वाटलं. मी निघणार तेवढ्यात बाबांचा आवाज आला, "आता गेल्या गेल्या दे म्हणजे आताच ताजं खाऊन घेतील"
मी हो बोलून निघालो. त्या आजी झोपल्या होत्या. त्यांना उठवून चपाती आणि भाजी त्यांच्या ताटात काढून दिलं. त्या आजींच्या चेह-यावर वेगळाच आनंदं होता. त्यांच्या चेह-यावरील आनंदं पाहून मनाला खूप समाधान मिळालं.
दुपारी ऑफिस मध्ये जेवताना अचानक त्या आजीची आठवण आली आणि एक चपाती काढून ठेवली आणि मित्रांच्या पण डब्यात जे जेवण शिल्लक होतं ते माझ्या डब्यात भरून घेतलं.
संध्याकाळी मी तो डबा आजींना दिला. मग त्या गोड हसल्या. त्यांनी डबा रिकामा करून दिला आणि त्यातील अर्धी चपाती काढली त्याचे छोटे छोटे तुकडे केले आणि थोडं दूर जावून पसरून ठेवले आणि त्यांच्या जवळच्या वाटीत पाणी भरून त्या तुकड्याजवळ ठेवलं.
मी त्यांची प्रत्येक हालचाल पाहत होतो. त्या पुन्हा जवळ येऊन बसल्या. मी विचारलं, "आजी काय करताय हे ?"
त्या हसल्या आणि बोलल्या...बघ तिकडे. मी तिकडे पाहिलं तर काही चिमण्या आल्या आणि ते तुकडे खाऊ लागल्या आणि जवळच्या वाटीतील पाणी पिऊ लागल्या. मधेच एका चिमणीने एक तुकडा उचलला आणि उडून गेली.
कदाचित ती तो तुकडा आणखी एखाद्या भुकेल्या पिल्लासाठी घेऊन चालली होती.
त्यादिवशी जीवनाचा एक वेगळाच रंग दिसला. मी माझ्या डब्यातून काही घास त्या आजीला दिले होते आणि त्या आजीने तिच्या घासातील काही घास त्या चिमण्यांना दिलेत आणि त्या चिमण्यांनी पण काही भाग तिच्या पिल्लांसाठी नेला.
कदाचित हेच जीवन होतं. दुस-यासाठी थोडसं सुख घेवून जाणे.
जवळ जवळ एक वर्ष असच चालू राहीलं. नंतर माझं शिक्षण पूर्ण करून पुण्यात आलो जॉब साठी. चांगला जॉब मिळाला तेव्हा आवर्जून त्या आजींना पेढे देण्यासाठी गेलो. त्यांनी पेढा घेतला. अर्धा मला भरवला आणि डोळ्यात पाणी आणून बोलल्या "आठवणीने मला पेढा दिलास यातच समाधान आहे. माझ्या पोटच्या पोराने मला महालक्ष्मी देवीच्या दर्शनासाठी आणलं आणि मला इथेच सोडून चुकवून निघून गेला. पण कोण कुठला तू... मला प्रेमाने पेढा दिलास खूप समाधान वाटलं. खूप मोठा हो....साहेब होशील मोठा तू "
मी त्यांच्या पाया पडून आशीर्वाद घेतला आणि निघालो. तेव्हा एक गोष्ट लक्षात आली की, या जगात आशिर्वाद आणि आनंदं मिळवण खूप सोपं आहे. म्हणजे एखाद्याला आपण आनंद दिला की, त्या बदल्यात आपल्याला समाधान, आनंद आणि आशिर्वाद मिळून जातात.
पण आयुष्य संपलं तरी आपण हे दुसरीकडे शोधत बसतो.
मध्ये वर्ष निघून गेलं. जॉब आता पर्मनंट झाला होता. म्हणून पेढा देण्यासाठी मी गेलो पण त्या तिथे नव्हत्या. त्यांचं साहित्य पण नव्हतं तिथे. फक्त दूर नेहमीच्या जागेवर ती वाटी होती.
मी जवळच्या टपरीवर गेलो
आणि विचारलं, "इथल्या आजी कुठे आहेत ?" त्याने मला पाहिलं आणि बोलला, "अरे वारल्या त्या. 2 महीने होवून गेले. ऐकून खूप वाईट वाटलं. मन सुन्न झालं. जणू कोणीतरी जवळचं गेलं होतं.
मी त्या वाटीकडे पाहिलं. कोरडी पडली होती. मी माझ्या जवळची पाण्याची बाटली काढली आणि ती वाटी पाण्याने भरली आणि त्यांच्या साठी आणलेला पेढा ठेवला तिथेच आणि निघालो तिथून. चालता चालता सहज मागे वळून पहिलं तर एक कावळा त्या पेढ्यावर चोच मारून खात होता.
अस बोलतात की पिंडाला कावळा शिवला तर समजायचं की त्या व्यक्तिला मुक्ति मिळाली. त्या कावळ्याला पाहून वाटलं कदाचित मुक्ति मिळाली त्या आजीला !!!
*आपल्यातलं थोडसं सुख दुसऱ्याला देणे हेच खरं जीवन*..........🙏🏽🙏🏽🙏🏽🙏🏽🙏🏽कदाचित पोस्ट रिपीट होईल पण अशा विचारांचे संस्करण पून्हा पुन्हा झाल्यास विचार आचारामध्ये परावर्तित होतात!🤝🏼🤝🏼💐💐💐💐

Ref: unknown WhatsApp Forwarded

कालिदासाचे मानमर्दन

'कालिदासांना' ही जाणीव झाली होती कि ते खूप मोठे ज्ञानी झालेत. एकदा प्रवासात त्यांना तहान लागली, त्यांनी पाहिलं कि जवळच एक 'वृद्ध स्त्री' विहिरीवरच पाणी भरत आहे. कालिदास म्हणाले, माते मला पाणी देशील तर तुला खूप पुण्य मिळेल. वृद्ध स्त्री म्हणाली बाळा मी तुला ओळखलं नाही, कृपया तू तुझा परिचय दे, मग मी तुला पाणी देते. मग कालिदासाने परिचय देण्यास सुरवात केली.

कालिदास म्हणाले मी प्रवासी आहे.

वृद्ध स्त्री म्हणाली *प्रवासी* तर फक्त दोनच आहेत, एक चंद्र आणि दुसरा सूर्य जे दिवस रात्र चालतच असतात.

कालिदास म्हणाले मी *अतिथी* आहे. पाणी मिळेल ?

वृद्ध स्त्री म्हणाली अरे *अतिथी तर फक्त दोनच* आहेत एक *धन* आणि दुसर *तारुण्य* ते निघून जातात. खरं सांग तू कोण आहेस ?

कालिदास म्हणाले मी *सहनशील* आहे. आता तरी पाणी मिळेल ?

वृद्ध स्त्री म्हणाली, 'अरे सहनशील तर तर *फक्त दोनच* आहेत ! एक *धरती* 🌍आणि दुसरं *झाड* 🌵धरती जी पुण्यवान लोकांच्या बरोबर पापी लोकांचं देखील *ओझं* घेऊन आहे. आणि झाडं ज्यांना दगडं मारला तरी ती *मधुर फळच* देतात.

*कालिदास आता हतबल झाले,*

कालिदास म्हणाले *मी हट्टी आहे.*

वृद्ध स्त्री म्हणाली नाही तू हट्टी कसा असशील, *हट्टी तर फक्त दोनच* आहेत *एक नख*💅🏻ं आणि *दुसरे केस*, कितीही *कापले* तरी परत वाढतातच.

कालिदास आता कंटाळले आणि

*कालिदास म्हणाले मी मूर्ख आहे*.

वृद्ध स्त्री म्हणाली *मूर्ख तर फक्त दोनच* आहेत एक *राजा* ज्याची योग्यता नसताना तो सर्वांच्यावर राज्य करतो आणि दुसरा दरबारातील *पंडित* जो त्या राजाला रिझवण्यासाठी चुकीच्या गोष्टीला खरं सिद्ध करण्याची चेष्टा करतो.

कालिदास आता काही ही बोलण्याच्या मनःस्थितीत नव्हते, ते त्या स्त्रीच्या पायावर डोकं ठेऊन पाण्यासाठी विनवणी करू लागले.

वृद्ध स्त्री म्हणाली उठ बाळा, आवाज एकूण कालिदासांनी वर पाहिलं तर त्या *स्त्रीच्या जागी साक्षात सरस्वती देवी* उभी होती, कालिदास आता "नतमस्तक" झाले.

सरस्वती देवी कालिदासांना म्हणाली, *शिक्षणाने ज्ञान येते, अहंकार नाही.* शिक्षणाच्या बळावर मिळालेला मान, स्नमान आणि प्रतिष्ठा यालाच तू सर्वस्व समजलास आणि त्याचा तुला अहंकार आला. तुझे डोळे उघडणे आवश्यक होते. कालिदासांना त्यांची चूक समजली, ते भरपूर पाणी पिऊन पुढील प्रवासाला निघाले.

तात्पर्य :- विद्वत्तेवर कधीच गर्व करू नका.

Jiva and Maya

एक इंसान घने जंगल में भागा जा रहा था।
.
शाम हो गई थी।
.
अंधेरे में कुआं दिखाई नहीं दिया और वह उसमें गिर गया।
.
गिरते-गिरते कुएं पर झुके पेड़ की एक डाल उसके हाथ में आ गई। जब उसने नीचे झांका, तो देखा कि कुएं में चार अजगर मुंह खोले उसे देख रहे हैं |
.
जिस डाल को वह पकड़े हुए था, उसे दो चूहे कुतर रहे थे।
.
इतने में एक हाथी आया और पेड़ को जोर-जोर से हिलाने लगा।
.
वह घबरा गया और सोचने लगा, "हे भगवान अब क्या होगा ?"

.



उसी पेड़ पर मधुमक्खियों का छत्ता लगा था।
.
हाथी के पेड़ को हिलाने से मधुमक्खियां उडऩे लगीं और शहद की बूंदें टपकने लगीं।
.
एक बूंद उसके होठों पर आ गिरी। उसने प्यास से सूख रही जीभ को होठों पर फेरा, तो शहद की उस बूंद में गजब की मिठास थी।
.
कुछ पल बाद फिर शहद की एक और बूंद उसके मुंह में टपकी।
.
अब वह इतना मगन हो गया कि अपनी मुश्किलों को भूल गया।
.
तभी उस जंगल से भगवान अपने वाहन से गुजरे।
.
भगवान ने उसके पास जाकर कहा - मैं तुम्हें बचाना चाहता हूं। मेरा हाथ पकड़ लो।
उस इंसान ने कहा कि एक बूंद शहद और चाट लूं, फिर चलता हूं।
.
एक बूंद, फिर एक बूंद और हर एक बूंद के बाद अगली बूंद का इंतजार।
.
आखिर थक-हारकर भगवान् चले गए।
.
मित्रों..
वह जिस जंगल में जा रहा था,
.
.
वह जंगल है 👉दुनिया,
.
.
अंधेरा है 👉अज्ञान
.
.
पेड़ की डाली है 👉आयु
.
.
दिन-रात👉दो चूहे उसे कुतर रहे हैं।
.
.
घमंड👉मदमस्त हाथी पेड़ को उखाडऩे में लगा है।
.
.
शहद की बूंदें👉सांसारिक सुख हैं, जिनके कारण मनुष्य खतरे को भी अनदेखा कर देता है.....। यह सुख क्षणभंगुर है ।
.
अर्थात्
सुख की माया में खोए मन को भगवान भी नहीं बचा सकते......।


Copied from facebook page Katha Manjari

Meera bai and King of Bhoj

We all know that Meerabai considered Krishna as her husband and yet her family convinced her to marry Bhoj Raj, who was a prince at that time.

Bhojraj was very much impressed by her bhakti. He respected that she considered Krishna as her husband, and he promised that he will never touch her.

 

He would sit hours for her when she did her bhajan, and tried to learn bhakti from her.

He protected her when his family criticized her.
 
Later when he became King, he went to war once and got badly injured.
 
One night, Meerabai was absorbed in her bhakti, and could see Krishna in front of her. She ran to catch Him, but she slipped and almost fell down the stairs.
 
Bhojraj caught her just in time and saved her.
 
But he was sad, he said he broke his promise of never touching her.
 
He lost his will to live and was soon on his deathbed because of the wounds received in the war.  
 
He was at peace with himself, but he told Meerabai that my only regret is that I never saw Radha and Krishna.
 
Meerabai prayed to her Giridhar Gopal……………..and soon there was a blue light which lit up the room……….and Radha and Krishna appeared and gave Their Divya Darshan to Bhojraj…………he left his body peacefully and happily and Radha and Krishna brought him to Goloka Dham with Them!
 

Meera Bai Ki Jai!!!
Giridhar Gopal Ki Jai!!!
Radha Krishna Ki Jai!!!

ref: Facebook page : Krishna Bhakti Ras 

Guru Nishtha

Copied from: https://www.facebook.com/shree.radha.vijyate.namah/posts/1781364905447763:0

ऐसी हो गुरु में निष्ठा 
.
प्राचीनकाल में गोदावरी नदी के किनारे वेदधर्म मुनि के आश्रम में उनके शिष्य वेद-शास्त्रादि का अध्ययन करते थे। 
.
एक दिन गुरु ने अपने शिष्यों की गुरुभक्ति की परीक्षा लेने का विचार किया।
.
सत्शिष्यों में गुरु के प्रति इतनी अटूट श्रद्धा होती है कि उस श्रद्धा को नापने के लिए गुरुओं को कभी-कभी योगबल का भी उपयोग करना पड़ता है। 
.
वेदधर्म मुनि ने शिष्यों से कहाः "हे शिष्यो ! अब प्रारब्धवश मुझे कोढ़ निकलेगा, 
.
मैं अंधा हो जाऊँगा इसलिए काशी में जाकर रहूँगा। 
.
है कोई हरि का लाल, जो मेरे साथ रहकर सेवा करने के लिए तैयार हो ?" 
.
शिष्य पहले तो कहा करते थेः ʹगुरुदेव ! आपके चरणों में हमारा जीवन न्योछावर हो जाय मेरे प्रभु !ʹअब सब चुप हो गये। 
.
उनमें संदीपक नाम का शिष्य खूब गुरु सेवापरायण, गुरुभक्त था। 
.
उसने कहाः "गुरुदेव ! यह दास आपकी सेवा में रहेगा।" 
.
गुरुदेवः "इक्कीस वर्ष तक सेवा के लिए रहना होगा।"
.
संदीपकः "इक्कीस वर्ष तो क्या मेरा पूरा जीवन ही अर्पित है। गुरुसेवा में ही इस जीवन की सार्थकता है।" 
.
वेदधर्म मुनि एवं संदीपक काशी में मणिकर्णिका घाट से कुछ दूर रहने लगे।
.
कुछ दिन बाद गुरु के पूरे शरीर में कोढ़ निकला और अंधत्व भी आ गया। शरीर कुरूप और स्वभाव चिड़चिड़ा हो गया। 
.
संदीपक के मन में लेशमात्र भी क्षोभ नहीं हुआ। वह दिन रात गुरु जी की सेवा में तत्पर रहने लगा। 
.
वह कोढ़ के घावों को धोता, साफ, करता, दवाई लगाता, गुरु को नहलाता, कपड़े धोता, आँगन बुहारता, भिक्षा माँगकर लाता और गुरुजी को भोजन कराता।
.
गुरुजी गाली देते, डाँटते, तमाचा मार देते, डंडे से मारपीट करते और विविध प्रकार से परीक्षा लेते.
.
किंतु संदीपक की गुरुसेवा में तत्परता व गुरु के प्रति भक्तिभाव अधिकाधिक गहरा और प्रगाढ़ होता गया। 
.
काशी के अधिष्ठाता देव भगवान विश्वनाथ संदीपक के समक्ष प्रकट हो गये और बोलेः 
.
"तेरी गुरुभक्ति एवं गुरुसेवा देखकर हम प्रसन्न हैं। 
.
जो गुरु की सेवा करता है वह मानो मेरी ही सेवा करता है। जो गुरु को संतुष्ट करता है वह मुझे ही संतुष्ट करता है। 
.
बेटा ! कुछ वरदान माँग ले।" संदीपक गुरु से आज्ञा लेने गया और बोलाः 
.
"शिवजी वरदान देना चाहते हैं आप आज्ञा दें तो वरदान माँग लूँ कि आपका रोग एवं अंधेपन का प्रारब्ध समाप्त हो जाय।" 
.
गुरु ने डाँटाः "वरदान इसलिए माँगता है कि मैं अच्छा हो जाऊँ और सेवा से तेरी जान छूटे ! 
.
अरे मूर्ख ! मेरा कर्म कभी-न-कभी तो मुझे भोगना ही पड़ेगा।" 
.
संदीपक ने शिवजी को वरदान के लिए मना कर दिया।
.
शिवजी आश्चर्यचकित हो गये कि कैसा निष्ठावान शिष्य है ! 
.
शिवजी गये विष्णुलोक में और भगवान विष्णु से सारा वृत्तान्त कहा। 
.
विष्णु भी संतुष्ट हो संदीपक के पास वरदान देने प्रकटे।
.
संदीपक ने कहाः "प्रभु ! मुझे कुछ नहीं चाहिए।
.
"भगवान ने आग्रह किया तो बोलाः "आप मुझे यही वरदान दें कि गुरु में मेरी अटल श्रद्धा बनी रहे। 
.
गुरुदेव की सेवा में निरंतर प्रीति रहे, गुरुचरणों में दिन प्रतिदिन भक्ति दृढ़ होती रहे।
.
"भगवान विष्णु ने संदीपक को गले लगा लिया। 
.
संदीपक ने जाकर देखा तो वेदधर्म मुनि स्वस्थ बैठे थे। न कोढ़, न कोई अँधापन !
.
शिवस्वरूप सदगुरु ने संदीपक को अपनी तात्त्विक दृष्टि एवं उपदेश से पूर्णत्व में प्रतिष्ठित कर दिया। 
.
वे बोलेः "वत्स ! धन्य है तेरी निष्ठा और सेवा ! 
.
जो इस प्रसंग को पढ़ेंगे, सुनेंगे, सुनायेंगे, वे महाभाग मोक्ष-पथ में अडिग हो जायेंगे। 
.
पुत्र ! तुम धन्य हो ! तुम सच्चिदानंद स्वरूप हो।" 
.
गुरु के संतोष से संदीपक गुरु-तत्त्व में जग गया, गुरुस्वरूप हो गया। 
.
अपनी श्रद्धा को कभी भी, कैसी भी परिस्थिति में सदगुरु पर से तनिक भी कम नहीं करना चाहिए। 
.
वे परीक्षा लेने के लिए कैसी भी लीला कर सकते हैं। गुरु आत्मा में अचल होते हैं, स्वरूप में अचल होते हैं। 
.
जो हमको संसार-सागर से तारकर परमात्मा में मिला दें, जिनका एक हाथ परमात्मा में हो और दूसरा हाथ जीव की परिस्थितियों में हो, 
.
उऩ महापुरुषों का नाम सदगुरु है। 
.
सदगुरु मेरा सूरमा, करे शब्द की चोट। 
मारे गोला प्रेम का, हरे भरम की कोट।। 
.
गुरु गोविन्द दोऊ खड़े, काके लागूँ पाये। 
बलिहारी गुरु आपने, गोविन्द दियो बताय।।
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Interesting discussion Samosewala and Manager

Copied from:  https://www.facebook.com/aryavartbksanskriti/photos/a.148777761938583.35393.148768761939483/689764617839892/?type=3&theater

एक बडी कंपनी के गेट के सामने एक प्रसिद्ध समोसे की दुकान थी, लंच टाइम मे अक्सर कंपनी के कर्मचारी वहाँ आकर समोसे खाया करते थे।

एक दिन कंपनी के एक मैनेजर समोसे खाते खाते समोसेवाले से मजाक के मूड मे आ गये।

मैनेजर साहब ने समोसेवाले से कहा, "यार गोपाल, तुम्हारी दुकान तुमने बहुत अच्छे से maintain की है, लेकीन क्या तुम्हे नही लगता के तुम अपना समय और टैलेंट समोसे बेचकर बर्बाद कर रहे हो.? सोचो अगर तुम मेरी तरह इस कंपनी मे काम कर रहे होते तो आज कहा होते.. हो सकता है शायद तुम भी आज मैंनेजर होते मेरी तरह.."

इस बात पर समोसेवाले गोपाल ने बडा सोचा, और बोला, " सर ये मेरा काम अापके काम से कही बेहतर है, 10 साल पहले जब मै टोकरी मे समोसे बेचता था तभी आपकी जाॅब लगी थी, तब मै महीना हजार रुपये कमाता था और आपकी पगार थी 20 हजार।

इन 10 सालो मे हम दोनो ने खूब मेहनत की..
आप सुपरवाइजर से मॅनेजर बन गये.
और मै टोकरी से इस प्रसिद्ध दुकान तक पहुँच गया.
आज आप महीना 40,000 कमाते है
और मै महीना 2,00,000

लेकिन इस बात के लिए मै मेरे काम को आपके काम से बेहतर नही कह रहा हूँ।

ये तो मै बच्चों के कारण कह रहा हूँ।

जरा सोचिए सर मैने तो बहुत कम कमाई पर धंधा शुरू किया था, मगर मेरे बेटे को यह सब नही झेलना पडेगा।

मेरी दुकान मेरे बेटे को मिलेगी, मैने जिंदगी मे जो मेहनत की है, वो उसका लाभ मेरे बच्चे उठाएंगे। जबकी आपकी जिंदगी भर की मेहनत का लाभ आपके मालिक के बच्चे उठाएंगे।

अब आपके बेटे को आप डाइरेक्टली अपनी पोस्ट पर तो नही बिठा सकते ना.. उसे भी आपकी ही तरह जीरो से शुरूआत करनी पडेगी.. और अपने कार्यकाल के अंत मे वही पहुच जाएगा जहाँ अभी आप हो।

जबकी मेरा बेटा बिजनेस को यहा से और आगे ले जाएगा..
और अपने कार्यकाल मे हम सबसे बहुत आगे निकल जाएगा..

अब आप ही बताइये किसका समय और टैलेंट बर्बाद हो रहा है ?"

मैनेजर साहब ने समोसेवाले को 2 समोसे के 20 रुपये दिये और बिना कुछ बोले वहाँ से खिसक लिये.......